Onze dag begon op de boot. We werden wakker in onze hutten en gingen naar het ontbijt. Na een lekker ontbijtje hadden we nog even vrije tijd en toen gingen we van de boot af. Eenmaal van de boot gingen we onze bus in. Veel mensen vielen in slaap en konden nog aardig wat mensen nagenieten van het schommelde boot gevoel. Na ongeveer 3 uur kwamen we aan en begon de reis pas echt. Maar iedereen moest natuurlijk eerst nog even eten inslaan om te tochten te overleven, dus eerst gingen we langs de supermarkt. Toen begonnen we met een lekker steile helling en mensen begonnen te twijfelen of ze niet beter konden omkeren. Maar na een tijdje strijden kregen we als beloning een mooi uitzicht. Na wat uurtjes een route van dalen en strijden te hebben gevolgd begonnen we aan de lange afdaling. Sommige mensen waren daar erg blij mee en gingen als een speer. Maar anderen gingen juist liever omhoog omdat hun knieën moe werden. Na de afdaling kwamen we aan bij de eerste jeugdherberg. Iedereen deed z’n schoenen uit zodat niet het hele huis onder zou zitten met modder en toen werden we ingedeeld in kamers. Natuurlijk wel meisjes en jongens apart 🙂 Na ons te hebben geïnstalleerd gingen we naar eetzaal voor ons avondmaal. We aten chili con carne met groente. Iedereen had trek en er was gelukkig genoeg, zelfs voor mensen die een 2e bord wilden. Als toetje aten we nog een overheerlijke brownie en voor anderen fruit. Met een volle maag gingen iedereen naar zijn kamer of nog spelletjes spelen en even later lag iedereen in bed.
Door: Sofie Peters & Menna Bouras
Maandag
De dag is begonnen met een vroeg ontbijtje. Het ontbijt was typisch Engels en erg smakelijk. Na het ontbijt begon het echte werk. We maakten ons klaar voor de tocht, en kregen te horen dat we naar een hele hoge berg zouden gaan (Helvellyn) Het begin van de tocht ging moeizaam. Het pad naar boven ging erg moeizaam en het weer was miezierig. Toen we eindelijk aankwamen op de top was er erg veel wind, maar we konden genieten van een prachtig uitzicht. De afdaling was een uitdaging. Het pad naar beneden was glad en ook erg steil. Het was zelfs zo steil en glad dat zelfs de beste veteranen vielen (meneer Sikkens). Eenmaal aangekomen beneden waren we net op tijd voor de bus. De rit in de bus was van korte duur, en we werden al snel weer aan ons lot overgelaten. We hebben weilanden getrotseerd om aan aan te komen bij een cirkel van stenen. Daar was het mogelijk om een ijsje te kopen en om op de stenen te rusten. Het laatste stukje lopen was door het dorpje Keswick. En bij een rustig beekje was de herberg en zat onze avontuurlijke tocht erop.
Door: een verzameling jongens uit V5
Dinsdag
Wakker geworden in het prachtige Keswick begonnen wij vandaag aan het ontbijt. We kregen tot 11.30 de tijd om onzelf te vermaken en eventueel de buurt te verkennen. Een paar groepjes vetrokken naar het centrum, kwamen onderweg vissende Geert tegen, en er is zelfs gemidgetgolfd. Rick had de lunch van Thijs in zijn tas gestopt dus Thijs ging nog even naar de supermarkt. Arme Thijs. Nadat we om half 12 weer allemaal aanwezig waren in de herberg vertokken we gezamelijk om het tegen elkaar op te nemen in een drakenbootrace. Eenmaal aanwezig werden er taktische teams gemaakt (of niet vanwege Auke met zijn bloedneus en de ongemotiveerde VWO5’ers voorin de boot). Gelukkig vonden de drie engelsmannen die de boten bestuurde het allemaal wel goed. Nadat het bootje van Auke met zijn bloedneus toch had gewonnen werd er even uitgerust op de stijger. Toen kwam er een hond met een bal. Dani, honkbalspeler op hoog niveau, gooide de bal van de hond. Bal was te ver weg en voor de hond niet te zien. Arm ding.
We begonnen aan de korte ‘makkelijke’ route. Het werd warm en broeken werden afgeritst. Helaas hadden we geen tijd om schoenen even uit te doen dus bleven de broekspijpen om de enkels hangen. Makkelijk bleek het pad later niet helemaal te kloppen. Poeh wat een lang steil pad. Gelukkig heeft iedereen het overleefd en zijn we allemaal aangekomen (Patrick iets sneller). Uiteindelijk hebben we lekker gegeten en een leuke presentatie gekregen over het mountain rescue team. Wat een dag!
Door: Elisa de Wolff
Woensdag
We werden woensdag wakker in Borrowdale. Tijdens het ontbijt om half acht werd er nog wat over de presentatie gepraat van de vorige avond, het reddingsteam dat we die dag misschien wel nodig zouden hebben. We zouden de hoogste berg van Engeland gaan beklimmen en daarmee was woensdag de langste en zwaarste dag van de week. Een aantal mensen waren stiekem toch wat zenuwachtig. We vertrokken op tijd want we hadden een lange tocht te gaan. Het weer was mooi en de riviertjes stroomde hard vanwege de regen die nacht. Richting het hoogste puntje van de berg werd het pad steeds een iets grotere uitdaging. Toen we eenmaal met zijn allen op de berg stonden feliciteerde we elkaar met de overwinning, werden er foto’s gemaakt en met de gevoelstemperatuur van -3 werden de mutsen en handschoenen uit de tassen gehaald. Na een pauze waren we klaar voor de steile afdaling. Ook daarna bleken we nog een stuk te moeten lopen, maar het was de moeite waard. Iedereen kwam vermoeid maar wel voldaan aan bij de volgende herberg waar snel gedoucht kon worden en het eten voor ons klaar stond. ‘s Avonds werd er op banken en bedden gehangen en zijn de meeste op tijd naar bed gegaan.
Door: Rick Verplanke
